OSMAN Gazi, Söğüt'teki yatağında yatıyordu. Onu kıvrandıran "damla illetine" hekimler çare bulamamışlardı. Nice hisarlar düşüren Osman Gazi, evvelce onu düşman öncülerine saldırtan pervasızlığı ile zaman zaman ölümün de öncülerini darmadağınık ederek yatağında doğruluyor, 12 yıldır muhasara altında tuttuğu ve düşmesini bir gün meselesi saydığı Bursa şehri hakkında malumat alıyordu. Muhasara ordusuna kumanda eden oğlu Orhan Gazi'ye sonsuz bir güveni vardı. Bursa'nın düştüğü haberini, güvenini zedelemeyen ıstıraplarla pençeleşerek bekliyordu. Anadolu'nun en güzel şehirlerinden birini, İmparatorluğa tohumluk eden şehri alacak, karşılığında canını verecekti. Hasta odasında, evvelce babasıyla, sonra kendisiyle silah ve gaza arkadaşlığı eden, ayni şeyi oğlundan da esirgemeyeceklerine inandığı Gazi Abdurrahman, Akça Koca, Konur Alp, Turgut Alp, Hasan Alp, Selçuk Alp, Kara Mürsel, Ak Timur, Kara Tekin, Samsa Çavuş, Şeyh Mahmud gibi gaziler, O'nu ölüme karşı verdiği ve bir daha tekrarlayamayacağı meydan muharebesinde yalnız bırakmamak için sıra ile nöbet tutuyorlardı. O gün odada nöbet tutma sırası Kara Tekin'de idi. Kapıdaki Perde Çavuşuna Hünkâr'a göz kulak olmasını tembih ettikten sonra, ikindi namazı abdestini almak için dışarıya çıkmıştı. Osman Gazi yatağında önce hafifçe kımıldadı. Büyük bir gayretle, kendisini yatağın üst kısmına doğru çekerek yarı doğruldu. Biraz sonra, hastalığın bir kılına dokunamadığı gür, erkek ses geniş odada duyuldu: - Çavuş! Saygı duruşu içinde, odadaki eşyaya karışmış görünen Perde Çavuşu yatağa doğru seğirtti: - Lebbeyk Padişahım! Osman Gazi, hastalığın zayıf düşürdüğü kolunu hafifçe kaldırdı: - Kara Tekin nirede?

---